MIJN VERHAAL
Het begon allemaal in 2003…
Bewegen is leuk.
Rennen en springen is superleuk!
Ieder kind houdt ervan. Ik was geen uitzondering.
Zodra ik kon lopen, wilde ik rennen.
En wanneer ik rende, wilde ik sprinten…
Tot grote vreugde – en bezorgdheid – van mijn moeder en vader.
Ik hield ervan om lichamelijk actief te zijn.
Ik hield van de opwinding en de vrijheid van het bewegen.
Maar niet van georganiseerde sporten en zeker niet binnen. Nee, dat vond ik NIET leuk.
De gedachte om in een groep met vreemden te zijn, zelfs kinderen van mijn leeftijd, voelde altijd kriebelig en ongemakkelijk.
Ik ging liever om met mensen die ik kende. Een hechte kring van familie en vrienden.
Een hele hechte kring.
Hier ben ik met mijn vader tijdens een van zijn masteratletiekwedstrijden.
Ik kon gewoon niet op de tribune blijven zitten. Ik moest naar beneden en met hem meedoen tijdens de warming-up.
Ik kon niet stilzitten, ik moest bewegen.
Toen ik drie jaar was, ging ik naar een Amerikaanse school in Ljubljana. Vervolgens ging ik, toen ik zes jaar was, naar een Britse school.
Ze deden daar nauwelijks aan lichamelijke opvoeding. Ze hadden niet eens een gymzaal.
Maar ze hadden kleine klassen en in sommige jaren echt hele kleine klassen. Dat beviel me prima.
Het was niet moeilijk voor me om het snelste meisje van de klas te zijn. Vaak was ik ook het snelste kind van de klas.
Academisch succes en artistieke expressie werden op deze scholen meer gewaardeerd dan atletiek.
Wat, zoals later bleek, niet slecht was. Zeker niet.
Ik moest gewoon ergens anders naartoe gaan waar mijn hartslag sneller zou kloppen.
Zoals bijvoorbeeld de marathon van Ljubljana. Waar ik natuurlijk alleen meedeed met de korte schoolloopjes.
De dagen met geen-georganiseerde-sport-voor-mij-nee-dank-je-wel liepen langzaam ten einde.
Ik wist het toen nog niet, maar mijn ouders wel. “Schat, we moeten praten.”
Verrassend genoeg bood ik deze keer niet veel weerstand.
Integendeel, er groeide een sterk verlangen in mij om dit te doen.
Er was geen dilemma over de sport. En geen dilemma over de club.
In september van dat jaar werd ik lid van AD Mass.
Met Albert Šoba (a.k.a. Berč) als mijn eerste coach. (Voormalig coach van de recordhouder van de 100m en 200m in Slovenië.)
Ik was twaalf jaar en nieuwsgierig om te ontdekken of atletiek iets voor mij kon zijn.
Ik werd er meteen verliefd op.
Zoals je kunt zien, zijn deze gevoelens nog steeds sterk. En is het wederzijds!
—
Als je houdt van rennen, springen of dingen gooien, probeer atletiek dan eens.
Het is een karaktervormende ervaring in de beste zin van het woord.
Zoek de dichtstbijzijnde atletiekclub bij jou in de buurt. Als je in Ljubljana woont of studeert, zit je bij Mass altijd goed.
Mijn allereerste 4x100m estafette
Mijn vooruitgang was traag.
Er gebeurde niet echt iets in de eerste drie jaar.
Ik had geen grote wedstrijden gewonnen of records verbroken. Geen tijden of prestaties die vermeldingswaardig zijn.
(Behalve tijdens een paar estafettes toen ik de kans kreeg om met senior Mass atleten te lopen.)
Ik trainde veel en deed veel mee. Ik miste nooit een wedstrijd en rende vaak vier sprintwedstrijden in een weekend.
Ik was altijd goed, maar nooit geweldig. Altijd ergens achter de beste en de snelste.
Maar ik genoot er ontzettend van.
Ik hield van het gezelschap van slimme, grappige en getalenteerde mensen. Op de baan en langs de baan.
Ik hield van het buitenleven… de mooie luchten, de frisse lucht, de zon en af en toe regen.
Ik hield ervan om voor wedstrijden en trainingen te reizen, mijn favorieten waren – het zal geen verrassing zijn – winterse sportkampen in warme oorden.
Ik raakte verslaafd aan het concept dat prestaties in de atletiek precies gemeten kunnen worden. En dat je in de eerste plaats tegen jezelf strijdt.
Dat je de wedstrijd misschien verloren hebt, maar toch ook gewonnen hebt, omdat je sneller hebt gelopen dan ooit tevoren. Omdat je je persoonlijke record hebt verbroken en het recht hebt om een persoonlijke overwinning te vieren.
Ik vond het vooral heerlijk om te zien hoe mijn lichaam zich ontwikkelde, hoe het sterker en sneller werd, hoe mijn geest meer vastberaden werd, meer gefocust en moediger.
Dus ook al was mijn vooruitgang langzaam, het was stabiel. Jaar na jaar.
Het was leuk en dat vond ik prima.
Tot de herfst van 2019, toen namen de dingen een scherpe wending.
Mijn kracht- en snelheidstraining veranderde.
Radicaal
In het legendarische Bislett, Oslo
In Playa de las Américas, Tenerife
Mijn nieuwe schema was een stap in de goede richting.
Ik begon harder te trainen en nog belangrijker, ik begon slimmer te trainen.
Om een lang verhaal kort te maken…
Aan het begin van de lente verbrak ik mijn persoonlijke records op de 400m en 300m met een mooie marge.
Gevolgd door persoonlijke records op de 200m en 400m horden in juni en juli.
Maar deze wedstrijdtijden waren niet de echte doorbraak. Ze waren nog steeds niet iets buitengewoons.
De echte doorbraak gebeurde in mijn hoofd.
Ik realiseerde me dat Thomas Edison gelijk had. (Natuurlijk had hij gelijk! Hij was net zo slim als Einstein!)
Ik realiseerde me dat dit “99% transpiratie” ding echt werkt.
Dat als ik een plan heb dat is afgestemd op mijn behoeften. En als ik mezelf 100% geef om dat plan uit te voeren…
op de baan, in de sportschool, op de heuvel, dag na dag, regen of zonneschijn…
En als ik een dozijn andere dingen doe die atleten nodig hebben om goed te presteren, zoals eten, herstel, slaap, voeding, enz., enz…
Als ik dit allemaal doe, consistent en gefocust…
Dan is ALLES MOGELIJK.
Dan zal ik, op een dag, iets betekenisvol bereiken.
En dat is het.
Er is niets krachtiger in de wereld dan de kracht van onze geest.
Een sterk en vastberaden geloof in ons kunnen.
Memorial Mass 2020, 200 m
Ik kijk al een hele tijd uit naar 2021.
Het heeft niets te maken met 2020. Ik kon gewoon niet wachten om de middelbare school af te maken en naar de universiteit te gaan.
Ik kon niet wachten om Slovenië te verlaten en naar het buitenland te gaan. Ik vond dat het tijd werd om verder te gaan.
Ik weet zeker dat je het met me eens bent als ik zeg dat dit nogal een verandering is.
Ik ging van een meisje dat bang was voor de wereld naar een meisje dat erdoor gefascineerd werd.
Ik werd toegelaten tot de school van mijn keuze, de Technische Universiteit Delft in Nederland.
Wereldwijd een top-drie school voor mijn academisch opleiding. Met een geweldige atletiekclub en sportfaciliteiten in de buurt.
Dat waren de twee belangrijkste redenen voor mijn beslissing.
Plus, ik heb altijd van de “Nederlandse manier” gehouden. Georganiseerd, ambitieus, eerlijk en erg aardige mensen.
Mijn atletiekprestaties in 2021?
Het beste jaar ooit.
Ik verbeterde alle tijden van de 60m tot de 400m, indoor en outdoor. Mijn WA-score op vijf onderdelen, waaronder de 400m horden, heb ik boven de 900 punten weten te brengen.
Ik ga trainen bij een atletiekvereniging in Rotterdam, maar ik zal blijven uitkomen voor AD Mass.
Zie mijn kalender voor wedstrijden en data.
En hou deze pagina in de gaten voor het vervolg van dit verhaal….
U20 Nationale Indoor Kampioenschap 2021
200m, 3e achter Zala Istenič en Ana Rus
Met Wouter Visser, Elite Athletics & Competition
Manager bij Rotterdam Atletiek
